Το θυμάρι, που κάνει το Κυθηραϊκό μέλι μοναδικό, υποχωρεί και κινδυνεύει

Ένα από τα φυτά των Κυθήρων και μάλιστα αυτό που δίνει μέχρι σήμερα την ποιότητα και το άρωμα στο Κυθηραϊκό μέλι, είναι το θυμάρι. Οι διαφορές ανάμεσα στο θυμάρι και στην πιο άφθονη θρούμπι είναι πολύ μικρές και για το λόγο αυτόν θα τα δούμε μαζί.

Είναι γνωστό ότι με την εγκατάλειψη της γης και των καλλιεργειών, αλλά, κυρίως, με την επικράτηση άλλων ανταγωνιστικών στο θυμάρι φυτών στην Κυθηραϊκή χλωρίδα, το είδος αυτό υποχωρεί με ταχείς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Εκεί που άλλοτε τα βουνά ήταν γεμάτα, τώρα σπάνια βρίσκει κανείς μεγάλες συστάδες και η παρουσία του περιορίζεται σε λίγα μεμονωμένα φυτά σε περιοχές που δεν έχουν επικρατήσει τα ανταγωνιστικά του είδη, ο ασπάλαθος και η αστιβίδα.

Εκεί που έχουμε μαζική εξαφάνιση στο θυμάρι είναι μετά από πυρκαγιές, ειδικά αυτές που επεκτείνονται σε μεγάλες εκτάσεις, όπως η περσινή. Ο λόγος είναι ότι η αστιβή και το κοινό αγκάθι του βουνού φυτρώνουν εύκολα με τις πρώτες βροχές, ενώ ο ασπάλαθος έχει την ικανότητα να επεκτείνεται ταχύτατα, αλλά και να επαναβλαστάνει σχετικά εύκολα. Το θυμάρι απαιτεί ειδικές συνθήκες και έχουμε γράψει δεκάδες φορές ότι θα ήταν σχετικά εύκολο να επεκταθεί η αυτοφυής επέκταση του είδους εάν γίνονταν συστηματικά λίγες απλές κινήσεις, όπως έχουν αναφέρει ειδικοί στη μελισσοκομία, αλλά, είτε αγνοήθηκαν στα Κύθηρα, είτε προσέκρουσαν στον μεγάλο αφέντη, τα Δασαρχεία. Τα οποία, για να πούμε την αλήθεια, ίσως και να μην γνωρίζουν καν ότι η προστασία των ειδών, τα οποία με τόση επιμέλεια κάνουν και έχει οδηγήσει το συντριπτικό ποσοστό του νησιού να χαρακτηρίζεται «δάσος», ενώ καλύπτεται απλά από φρύγανα, περνά μέσα από μερικά απλά πράγματα, τα οποία απαγορεύονται …διά ροπάλου στα Κύθηρα. Όπως το όργωμα το χειμώνα άγονων και χέρσων εδαφών ή την ανασκαφή χωμάτων με ήπια μηχανήματα, έτσι ώστε να βρει τρόπο το θυμάρι να φυτρώσει πρώτο και να αποτραπεί η επέκταση των επιβλαβών, αλλά «προστατευομένων» από τις δασικές αρχές ασπαλάθων και λοιπών εχθρών του.

Ασφαλώς όλοι έχετε παρατηρήσει ότι, όταν κατασκευάζονται δρόμοι ή έχουμε άλλες δράσεις χωματουργικών μηχανημάτων σε χέρσες και άγονες εκτάσεις, μετά από λίγο χρόνο βρίσκουμε εκεί να έχει φυτρώσει άφθονο θυμάρι. Αυτό που γνωρίζουν πολλοί μελισσοκόμοι, αλλά φαίνεται να αγνοούν οι αρμόδιες αρχές, δεν έχει κινήσει το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με τη μελισσοτροφία, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Και το νησί μας προσφέρεται ακόμη για εκτεταμένη μελισσοτροφία, αφού το άρωμα του θυμαριού δίνει την φήμη στο προϊόν, που μπορεί να φέρει χρήματα στον τόπο και να κρατήσει κάποιους νέους σ’ αυτόν.

Για όλα όμως αυτά χρειάζονται μερικά πράγματα που δεν έχουμε. Πρώτα απ’ όλα τους κατάλληλους ανθρώπους για να μπουν μπροστά και να παλέψουν. Ύστερα το κράτος να δώσει τους ειδικούς που θα συμβουλεύουν όσους τολμήσουν να ασχοληθούν με τη συστηματική αυτή εργασία. Ύστερα, πάλι το κράτος, για να χρηματοδοτήσει τους νέους επιχειρηματίες και να ελέγχει με τις υπηρεσίες που πρέπει να έχει τους πονηρούς, τους σαλταδόρους και τους κάθε λογής απατεώνες που φθάνουν κι εδώ και δεν σκέπτονται τίποτα άλλο από την οργάνωση ληστρικής εκμετάλλευσης του τόπου και της εξαπάτησης των καταναλωτών, όπως κάνουν κάποιοι με το μέλι, οι οποίοι δυστυχώς αυξάνονται κάθε χρόνο, αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικά αρχές να τους σταματήσουν και δρουν ανεξέλεγκτα. Έτσι, λίγες είναι οι ελπίδες και για τη σωτηρία του θυμαριού, αφού άλλες εργασίες προσφέρουν πολύ πιο εύκολο κέρδος και με λίγο κόπο. Και ο νοών νοείτω!

Πηγή: kythiraika.gr