Υπεύθυνος ή πιο σωστά συνυπεύθυνος για την παραγωγή του πευκόμελου, που αποτελεί το 60% και πάνω της ετήσιας παραγωγής μελιού της χώρας, είναι ένας σχεδόν γνωστός-άγνωστος για όλους μας. Σίγουρα θα έπρεπε ήδη να ναι πολλαπλά μελετημένος, γεγονός που δυστυχώς δεν συμβαίνει, στο βαθμό που λόγω σπουδαιότητάς του θα όφειλε. Κι όμως λόγω της ανωτέρω εκτεθείσης αξιας του ο εργάτης από χρόνια τώρα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τόσο των μελισσοκόμων, όσο και των Υπηρεσιών. Αποτελεί μια απ τις ελπίδες η φως στο βάθος του τούνελ, μέσα στη γενική «σκοτεινιά» της μελισσοκομίας, που μόνιμα πλήττεται από σωρευμένα αλλά και νέα προβλήματα. Πυρκαγιές, φυτοφάρμακα, ασθένειες και εχθρούς, μεγάλες μετακινήσεις, υψηλό κόστος παραγωγής, είναι μερικά από αυτά.
Πού βρίσκεται η ελπίδα και το φώς; Αν τα πευκοδάση της χώρας ήταν ή μπορούσαν να εμβολιαστούν με τον εργάτη, τότε σίγουρα η μελισσοκομία θα έπαιρνε μια μεγάλη ανάσα.
Γιατί; Αύξηση της παραγωγής, μικρότερες και λιγότερο κοπιαστικές μεταφορές, μικρότερο κόστος, αποφυγή μετάδοσης ασθενειών εξ’ αιτίας του μεγάλου συνωστισμού. Πρόκειται πράγματα για ένα μεγαλεπήβολο μελισσοκομικό στόχο ή κατ΄άλλους για μιαν ανάγκη.
Ο εργάτης είναι ένα έντομο βέβαια, έχει πόδια φυσικά, αλλα είναι άπτερο. Διασπείρεται, μεταδίδεται από μόνος του, αλλα οι αποστάσεις που καλύπτει είναι μικρές. Με άλλα λόγια, η φυσική του μετάδοση είναι πολύ αργή και χρονοβόρα.
MelissokomiaNet.gr
Βιβλιογραφία: Ο Εργάτης του πεύκου, Θ.Μπίκος, 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου