Ανάλογα με την περιοχή και τις καιρικές συνθήκες, πολλά μελισσοκομεία
μεταφέρθηκαν από ανθοφορίες όπως πολυκόμπι ή σουσούρα (ερείκη
φθινοπωρινή) που ενισχύουν σημαντικά την ανάπτυξη του γόνου, και το
δυνάμωμα του μελισσιού, στο πεύκο, για την εκμετάλλευση των
μελιτοεκκρίσεων.
Στη συνέχεια την εποχή αυτή γίνεται και ο τελευταίος τρύγος μελιού πεύκου.
Κατά την παραμονή στα πευκοδάση, αν δεν υπάρχει ανθοφορία να δώσει γύρη, και σε συνδυασμό με την έντονη συλλογή μελιτώματος, περιορίζεται σημαντικά ο γόνος και ο πληθυσμός μειώνεται. Ανθοφορίες από αρκουδόβατο και κισσό που συναντώνται σε πευκοδάση μπορούν να στηρίξουν την εκτροφή του γόνου σε μελίσσια που βρίσκονται εκεί.
Μετά τον τρύγο του πεύκου απαιτείται δυνάμωμα του μελισσιού, ανανέωση του πληθυσμού, για να μπορέσει να «ξεχειμωνιάσει». Μελίσσια που εκμεταλλεύονται μετά το πεύκο, ανθοφορίες όπως πολυκόμπι, κουμαριά, σουσούρα, επεκτείνουν σημαντικά το γόνο και δυναμώνουν.
Στη συνέχεια τα μελισσοσμήνη μεταφέρονται σε περιοχές πιο θερμές, κατάλληλες για να ¨ξεχειμωνιάσουν¨ και για να εκμεταλλευτούν τις πρώιμες ανθοφορίες της άνοιξης, όταν θα αρχίσουν πάλι να δραστηριοποιούνται. Στο ξεκίνημα της άνοιξης σημαντικό ρόλο θα παίξουν η ανανέωση του πληθυσμού, που θα γίνει το φθινόπωρο, οι συνθήκες διαχείμασης και η απαλλαγή από αρρώστιες, για τα οποία ο μελισσοκόμος πρέπει να μεριμνήσει.