Η Διαχείμαση των Μελισσών


Οι μέλισσες δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν τη θερμοκρασία του σώματός τους, παρα μόνο για μικρό χρονικό διάστημα.

Σε θερμοκρασίες χαμηλότερες των 8-10℃, παραλύουν και πεθαίνουν. Στην διάρκεια του χειμώνα, οι μέλισσες δεν πετούν έξω από την κυψέλη, όταν επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες. Όσες απ΄αυτές ξεγελασθούν και βγουν, παραλύουν και σύντομα πεθαίνουν. Μέσα όμως στην κυψέλη, το μελίσσι έχει την ικανότητα, να διατηρεί τη θερμοκρασία του πιο ψηλά από ορισμένα ελάχιστα όρια και να επιβιώνει.
Σχηματίζει μια σφαιρική μάζα, γνωστή με την ονομασία μελισσόσφαιρα, ο όγκος και η πυκνότητα της οποίας μεταβάλλονται, ανάλογα με τις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας.

Στη θερμοκρασία των 18℃ το μελίσσι αισθάνεται ήδη την ανάγκη να πυκνώσουν οι μέλισσες και να συγκεντρωθούν προς το κέντρο. Όσο η θερμοκρασία μειώνεται, τόσο περισσότερο οι μέλισσες εγκαταλείπουν τις περιφερειακές κηρήθρες και πυκνώνουν προς το κέντρο. Σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος μικρότερες των 13℃ σχηματίζεται η πραγματική μελισσόσφαιρα. Μέλισσες τοποθετημένες πυκνά η μία δίπλα στην άλλη σχηματίζουν περιφερειακά μια συμπαγή στοιβάδα, το πάχος της οποίας μεταβάλλεται ανάλογα με τις μεταβολές της θερμοκρασίας και κυμαίνεται μεταξύ 25 και 75 χιλιοστών. Μέσα σε αυτή τη σφιχτή στοιβάδα, η μάζα των υπολοίπων μελισσών είναι χαλαρή (Εικ.1). Οι μέλισσες κυκλοφορούν, καταναλώνουν μέλι και με μικροσυσπάσεις των θωρακικών μυών, παράγουν την απαιτούμενη για την επιβίωση του μελισσιού θερμοκρασία.

Στο κέντρο της μελισσόσφαιρας η θερμοκρασία κειμένεται μεταξύ 20 και 30℃ , στην περιφερειακή στοιβάδα είναι χαμηλότερη, συνήθως γύρω στους  11℃ και όχι μικρότερη από τους 8℃ . ‘Αν η θερμοκρασία στην περιφέρεια πέσει πιο χαμηλά, οι μέλισσες παραλύουν, πέφτουν στον πυθμένα της κυψέλης και πεθαίνουν.
 Για να επιβιώσει το μελίσσι στη διάρκεια του χειμώνα, πρέπει να έχει, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες κάθε  τόπου, ένα ελάχιστο αριθμό μελισσών, ώστε η μελισσόσφαιρα που σχηματίζεται να διατηρεί τη θερμοκρασία της στα όρια, καθώς και αποθέματα μελιού για τις αναγκαίες ενεργειακές δαπάνες. Τα αδύνατα μελίσσια, καταναλώνουν στη διάρκεια του χειμώνα, συγκριτικά με τα δυνατά, περισσότερες προμήθειες, συχνά τις εξαντλούν και πεθαίνουν από ψύξη.
 Τα πολύ αδύνατα μελίσσια σχηματίζουν υποτυπώδη μελισσόσφαιρα, η οποία αδυνατεί να διατηρήσει την απαραίτητα θερμοκρασία και οι μέλισσες υποκύπτουν στο ψύχος.
 Το κέντρο της  μελισσόσφαιρας παραμένει σχεδόν ακίνητο στο σημείο που θα πρωτοσχηματισθεί. Το μέλι που χρειάζεται το μελίσσι, το παίρνει από τα σημεία που φτάνει, όταν διαστέλλεται, στις θερμότερες ημέρες του χειμώνα. Στην περίπτωση που το μέλι αυτό θα εξαντληθεί, το μελίσσι θα υποκύψει στο ψύχος από έλλειψη τροφής, άσχετα αν στην περιφέρεια υπάρχουν ακόμη αρκετές προμήθειες. Αν το μελίσσι έχει αρκετό πληθυσμό και ανάλογες προμήθειες, επιβιώνει ακόμη και σε θερμοκρασία -50℃.

 Βιβλιογραφία: Λιάκος Βασίλης - Παθολογία των μελισσών

 Melissokomianet.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου